بهار پرده بر انداخت روی نیکو را

نمونه گشت جهان بوستان مینو را

یکی در ابر بهاری نگر ز رشتهٔ صبح

چگونه می گسلد دانه های لولو را

سفر چگونه توان کرد در چنین وقتی

ز دست چون بتوان داد روی نیکو را

به باغ غرقهٔ خون است لاله دانی چیست

ز تیغ کوه بریده است روزگار او را

بیا که تا به چمن در رویم و بنشینیم

ببوی گل بکف آریم جام گلبو را